Δευτέρα 18 Μαΐου 2015

Η αλήθεια που οι δημοσιογράφοι δεν λένε...



Τελείωσε ακόμα ένα φάϊναλ 4 στην Ευρωλίγκα με την δίκαιη κατάκτηση του τροπαίου από την Ρεάλ άλλα και παρουσία στον τελικό του Ολυμπιακού. Επίτευγμα πολύ μεγάλο αν δούμε τα μπάτζετ των ομάδων και συνυπολογίσουμε το γεγονός πως η Ρεάλ έπαιζε κατ’ ουσίαν εντός έδρας. Επειδή όμως όλες αυτές τις μέρες πολλά ακούσαμε και διαβάσαμε από τους ειδήμονες του χώρου, τους δημοσιογράφους, θα ήθελα να πω κάποια πράγματα και εγώ, ως ταπεινός φίλαθλος του αθλήματος.


Κατ’ αρχήν να ξεκαθαρίσω για τους θερμοκέφαλους οπαδούς ότι δεν είμαι Ολυμπιακός ή Παναθηναϊκός, δεν είμαι αθλητικογράφος για να έχω ανάγκη την μεγάλη πελατεία του κόσμου του Ολυμπιακού ώστε να αναγκάζομαι να χαϊδεύω αυτιά και πως αυτά που θα πω παρακάτω είναι η προσωπική μου άποψη για τον Ολυμπιακό, τον Σπανούλη άλλα και τους έλληνες δημοσιογράφους, όπως αυτή έχει διαμορφωθεί όλα αυτά τα χρόνια. Καταπιάνομαι με τον Ολυμπιακό γιατί είχαμε το φάϊναλ 4 της Μαδρίτης. Μελλοντικά μπορώ κάλλιστα να κάνω το ίδιο για κάθε ομάδα της Ελλάδας.


Θα ξεκινήσω με τα δεδομένα που είναι και γενικά παραδεκτά. Ο Ολυμπιακός σε μία χρονιά με χαμηλότερο μπάτζετ κατάφερε να φτάσει σε ένα ακόμα φάϊναλ 4 και μπράβο του γιατί είναι τεράστια επιτυχία αυτό από μόνο του. Είναι μία μεγάλη διάκριση για το ελληνικό μπάσκετ.


Ο Ολυμπιακός είναι μία ομάδα συνόλου όπου έχει δέσει με τα χρόνια καθώς ο βασικός κορμός δεν έχει αλλάξει, έχει έλληνες παίχτες που αντιλαμβάνονται το μέγεθος του ονόματος που εκπροσωπούν  ενώ οι προσθαφαιρέσεις των ξένων κρίνουν κάθε χρονιά το ταβάνι της ομάδας (σε συνάρτηση πάντα με τα οικονομικά δεδομένα).


Ο Σπανούλης είναι ο ηγέτης. Και τον αποδεχτήκαμε ως ηγέτη γιατί με την μεταγραφή του από τον Παναθηναϊκό άρχισε και η άνοδος του Ολυμπιακού που συνδυάστηκε με πολλές επιτυχίες. Ο Σπανούλης είναι πολύ καλός παίχτης άλλα κατά την ταπεινή μου άποψη υπερεκτιμημένος από τα ΜΜΕ της χώρας σε μία προσπάθεια να δημιουργήσουμε τον διάδοχο ενός Νίκου Γκάλη για παράδειγμα.. (ιεροσυλία). Το άκουσα πάντως και αυτό μετά το τέλος του ημιτελικού με την ΤΣΣΚΑ.


Ο Σπανούλης σίγουρα τα πρώτα χρόνια στον Ολυμπιακό ήταν πιο φρέσκος, πιο ορεξάτος και σίγουρα διψασμένος για διακρίσεις. Δεν είναι το ίδιο καλός και ορεξάτος στις μέρες μας και αυτό γιατί έχουν έρθει οι διακρίσεις άλλα και έχουν περάσει τα χρόνια, όπως περνούν για όλους μας φυσικά. Τον καταλογίζουνε εν πολλοίς κύριο υπεύθυνο των επιτυχιών. Είναι άδικο για τους υπόλοιπους όλο αυτό βέβαια καθώς το σύνολο Ολυμπιακός κερδίζει πάντα και το σύνολο Ολυμπιακός κρατά την ομάδα σε απόσταση αναπνοής έτσι ώστε αν χρειαστεί να πάρει την δόξα ο αρχηγός. Δεν θα κάνω μακράν αναδρομή προς τα πίσω. Δεν θα μιλήσω για τις προηγούμενες ανατροπές στα φάϊναλ 4. Θα πω μόνο για το φρέσκο.


Ο Σπανούλης έχει ένα κακό ελάττωμα που ελάχιστοι το προβάλλουν προς τα έξω. Στα πολύ σπουδαία ματς (τελικοί με Παναθηναϊκό ή Ευρωλίγκα) γίνεται «άφαντος» τις περισσότερες φορές. Και είναι εύκολο να εξακριβωθεί για κάποιον που απλά βλέπει μπάσκετ και έχει μία σχετικά καλή μνήμη. Επομένως πρώτο φάουλ. Δεν μπορείς να είσαι ο κορυφαίος της Ευρώπης όταν στα κρίσιμα ματς είσαι «φάντασμα» στο παρκέ.


Πάμε στο ματς με την ΤΣΣΚΑ. Τι ακούσαμε; Ο Σπανούλης πως είναι Θεός, πως είναι ο κορυφαίος των κορυφαίων, πως είναι και εγώ δεν ξέρω τι, γιατί πολύ απλά ενώ ήταν αόρατος για 37 λεπτά έβαλε 2-3 τρίποντα στο τέλος.  Και αρχίζω τα ερωτήματα.


Αν δεν αυτοκτονούσε η ΤΣΣΚΑ θα θυμόμασταν ποτέ τα 2-3 τρίποντα του Σπανούλη; Όχι φυσικά. Συνεπώς το συγκεκριμένο ματς το έκανε δώρο η ΤΣΣΚΑ με το αυτοκτονικό της φινάλε παρά το κέρδισε ο Ολυμπιακός. Ο Ολυμπιακός απλά ως σοβαρή ομάδα που είναι εκμεταλλεύτηκε σωστά το δώρο που του δόθηκε. Ο Σπανούλης έχει το ελεύθερο να σουτάρει όποτε το θέλει και από όπου το θέλει. Έχει βάλει πολλά καλάθια στο μηδέν και μπράβο του (γι αυτό άλλωστε και παίρνει ένα σκασμό λεφτά) άλλα από ηγέτης τείνει να γίνει παίχτης την τελευταίας στιγμής απλά. Όταν όλοι οι συμπαίκτες σου πασχίζουν να μην χάσεις εύκολα ένα κρίσιμο ματς και εσύ για 35 λεπτά σπας τα καλάθια, είναι στατιστικά λογικό κάποια στιγμή να τα βάζεις, πόσο μάλλον όταν ηδονίζεσαι με την ιδέα να γίνεις ο ήρωας για ακόμα μία φορά. Είπαμε βοηθάει και το γεγονός ότι έχει το ελεύθερο να σουτάρει όποτε θέλει ενώ φυσικά σε ενδεχόμενη αποτυχία δεν θα του πει κανείς τίποτα. Μιλάμε εν ολίγοις για μία κόπια του Ναβάρο. Που τα τελευταία χρόνια περισσότερο διακοσμητικός είναι στην Μπαρτσελόνα παρά ουσιαστικός (με φωτεινές εξαιρέσεις πάντα και αυτός στα ματς που «ηδονίζεται»).


Οι έλληνες δημοσιογράφοι προφανώς επειδή είναι το «ψωμάκι» τους ποτέ δεν πρόκειται να πουν κακό λόγο για έναν Σπανούλη, έναν Διαμαντίδη κτλ. Κανείς δεν είναι τρελός να τα βάλει με τον ηγέτη ενός λαοφιλή συλλόγου πράγμα που θα έχει επιπτώσεις στο μέσο που δουλεύει ίσως άλλα και προσωπικά  οι συνάδελφοι του θα  τον πάρουν στο «ψιλό» καθώς κριτίκαρε τα «ιερά και όσια». Επομένως η ασφαλής οδός για έναν δημοσιογράφο είναι να χαϊδεύει τα αυτιά των αναγνωστών του και στις ήττες που είναι γενικά κατακριτέες όταν έρχονται εύκολα να υπερθεματίζει και αυτός για να δείξει καλή διαγωγή και στα καλά άλλα και στα κακά. Έτσι κερδίζεται ο τίτλος του αμερόληπτου κάποιες φορές…


Στις περιπτώσεις τώρα των οπαδών- δημοσιογράφων που αναγκαστικά ειδικά της κρατικής συχνότητας τους «τρώμε στην μάπα», αυτοί είναι μία κατηγορία μόνοι τους. Προφανώς με την δύναμη του μέσου λένε ότι βλακεία μπορεί να κατεβάσει ο ανθρώπινος νους πάνω σε μία περιγραφή είτε για να μας αποδείξουν ότι είναι πιο έλληνες από όλους τους έλληνες όταν παίζει ελληνική ομάδα με ξένη, είτε για να θυμίσουν στον ιδιοκτήτη μιας ΚΑΕ ότι είναι και χρήσιμοι ως γραφείο τύπου αν ποτέ η ομάδα χρειαστεί μία τέτοια συνδρομή.


Ειδικά στην περίπτωση του οπαδού – δημοσιογράφου του Ολυμπιακού όπου έχω φρέσκιες στο μυαλό μου ακόμα τις « υπέροχες» περιγραφές του νομίζω πως καλό είναι κάποιος οικείος του να τον συμβουλεύσει να αλλάξει τρόπο επιτέλους. Έχει ξεφύγει από το κανονικό και φλερτάρει με το παρανοϊκό για σπήκερ δημόσιου πανελλαδικού μέσου εδώ και πολλά χρόνια. Εκτός αν πιστεύει ο ίδιος πως απευθύνεται από την δημόσια συχνότητα μόνο σε Ολυμπιακούς ή μόνο σε «λάχανα» που δεν ξέρουν αν έγιναν βήματα, αν έγινε ένα φάουλ ή αν μέτρησε ένα εκπρόθεσμο καλάθι και απλά περιμένουν τι θα πει ο «Φωστήρας» για να το υιοθετήσουν ως νόμο.



Για να τελειώνω. Ηγέτης είσαι όταν παίρνεις την ομάδα από το χέρι από το μηδέν εώς το σαράντα ή το ενενήντα σε κάθε ματς και την πας όσο πιο ψηλά μπορείς. Ηγέτης ήταν ο Μαραντόνα, ο Τζόρνταν, ο Γκάλης και ελάχιστοι ακόμα. Ο Σπανούλης μπορεί να είναι ηγέτης για τους φίλους του Ολυμπιακού γιατί είναι η ομάδα τους και βλέπουν με κόκκινα γυαλιά άλλα για μένα είναι ένας καλός παίχτης με φθίνουσα πορεία στον χρόνο ( για την καριέρα του στον Ολυμπιακό αναφέρομαι) που απλά τελευταία και λόγω ακαταλόγιστου ηδονίζεται με τα «κρίσιμα» σουτ απλά. Που δεν θα ήταν ποτέ κρίσιμα αν όλη η υπόλοιπη ομάδα δεν δούλευε σκυλιασμένα για 38 λεπτά ώστε να αποδειχθεί ένα τρίποντο κρίσιμο στο τέλος. Ένα τρίποντο που το βάζεις και είσαι Θεός, το χάνεις (και αν είσαι ο Σπανούλης) δεν πειράζει βρε αδερφέ έτσι κι αλλιώς το αουτσάϊντερ ήμασταν… Τέτοιο ηδονισμό έχει και ο Βασιλειάδης και ο Κούουσμα και ο Κάρολ και πολλοί πολλοί ακόμα. Άλλα το ακαταλόγιστο μόνο ο Βασίλης. Και το ακαταλόγιστο είναι μεγάλη υπόθεση. Σε 80 αγωνιστικά λεπτά ο Σπανούλης σε αυτό το φάϊναλ 4 φάνηκε μόνο τα 3!!! Και ας παρακαλούσε μάταια ο σπήκερ να ξυπνήσει ο Βασίλης στον τελικό. Το ρημάδι το τρίποντο δεν έμπαινε. Γιατί πολύ απλά το τρίποντο είναι ρουλέτα. Άλλοτε μπαίνει (βλ. ΤΣΣΚΑ) και άλλοτε βγαίνει (βλ. Ρεάλ).



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου