Αν είχε γραφτεί αλλιώς η ιστορία...

Το καλοκαίρι συνεχίζει απτόητο να μας προσφέρει ωραίες και ζεστές μέρες. Τριανταεπτά μέρες πριν το πρώτο τζάμπολ του ευρωμπάσκετ και αποφάσισα πως η απραξία θα με αρρωστήσει. Για έναν άνθρωπο που έχει μάθει να γράφει τα πάντα αυτή είναι η χειρότερη περίοδος μπασκετικά. Έτσι πήρα μία απόφαση. Πριν ξεκινήσω να αναλύω μία- μία τις 24 ομάδες (περιμένω να ανακοινωθούν έστω περισσότερες προεπιλογές)  θα γράψω μερικά άρθρα «γενικού» ενδιαφέροντος που πάντα ήθελα να γράψω. Άρθρα μπασκετικά με αρκετές καλές αναμνήσεις από το παρελθόν (τουλάχιστον για μένα).

Σκεφτόμουν χθες το βράδυ με ποια ομάδα θα μπορούσε να ξεκινήσει αυτό το μικρό «αφιέρωμα» για τις εθνικές που κατά καιρούς μας συγκίνησαν σε ευρωμπάσκετ. Μετά από σκέψη κατέληξα. Δεν υπάρχει καλύτερη πρεμιέρα από τους πλάβι!

Οι οποίοι το άθλημα το κατέχουν όσο λίγοι ευρωπαίοι. Ανά καιρούς έχουν βγει πολύ μεγάλοι παίχτες από αυτά τα «ιερά μπασκετικά» χώματα και πάντα η περιοχή είναι ίσως και ο μεγαλύτερος αιμοδότης νέων παικτών στα κλαμπς της Ευρώπης και όχι μόνο.

Εγώ την γνωριμία μου με τους σλάβους την έκανα το 1986 στο Μουντομπάσκετ της Ισπανίας. Τότε με πιτσιρικάδες ακόμα τον Ντράζεν και τους Ντίβατς- Βράνκοβιτς άλλα με ώριμους τους   Νταλίπαγκιτς, Ραντοβάνοβιτς, Ράντοβιτς η ενωμένη Γιουγκοσλαβία κατακτούσε την 3^η θέση στο τουρνουά και παράλληλα την δική μου μεγάλη συμπάθεια.

Έπειτα ήρθε το «θρυλικό» 1987 όπου προστέθηκαν στην παρέα και οι επίσης πιτσιρικάδες Πάσπαλι, Κούκοτς, Ράτζα, Τζόρτζεβιτς και το «γλυκό» έδεσε για τα καλά. Μακάρι να μην είχαμε τις γνωστές εξελίξεις και να θαυμάζαμε αυτούς τους παίχτες όλους μαζί στα καλά τους μπασκετικά χρόνια και όχι μόνο στην άγουρη νιότη τους. Άλλα δυστυχώς η μοίρα δεν το ήθελε αυτό και εμείς μείναμε με το αιώνιο ερώτημα «Ποιος θα σταματούσε ποτέ αυτή την ομάδα αν όλα κυλούσαν ομαλά όπως ξεκίνησαν το 1987;». Μια μέρα θυμάμαι είχα καθίσει και είχα γράψει την εν ενεργεία 12άδα της αρεσκείας μου τότε. Ντράζεν, Ντίβατς, Πάσπαλί, Τζόρτζεβιτς, Ντανίλοβιτς, Βράνκοβιτς, Κούκοτς, Ράτζα, Ζντόβτς, Περάσοβιτς… Υπερπλήρης ομάδα σε όλες τις θέσεις και με παίχτες παγκόσμιας κλάσης. Πραγματικά χάρμα οφθαλμών.

Στα επόμενα χρόνια της διάσπασης ξεχώρισαν 2 εποχές. Η πρώτη ήταν των διακρίσεων (κυρίως για Σερβία- Κροατία) και η δεύτερη της απογοήτευσης.

Μετά την διάσπαση και όσο στην Κροατία έπαιζε ο Ντράζεν η ομάδα ήταν ίσως τότε η καλύτερη της Ευρώπης. Βλέπετε είχε «τραβήξει» από την Γιουγκοσλαβία Πέτροβιτς, Κούκοτς, Ράτζα, Βράνκοβιτς. Περάσοβιτς, Τσβετίτσιανιν  άλλα και τους  πιτσιρικάδες Κόμαζετς- Τάμπακ και χωρίς την Σερβία που ήταν το άλλο μισό της «θρυλικής» ενωμένης Γιουγκοσλαβίας λόγω εμπάργκο αλώνιζε τα παρκέ. 

Την αποφράδα εκείνη μέρα του θανάτου του Ντράζεν τελείωσε όμως και κάθε σοβαρή προσπάθεια της Κροατίας να πρωταγωνιστήσει εκ νέου ως εθνική ομάδα με διάρκεια. Έκτοτε (χωρίς τον μεγάλο ηγέτη να συσπειρώνει και να εμπνέει) όλα τα μεγάλα αστέρια της χώρας γύρισαν αργά ή γρήγορά την πλάτη στην εθνική ομάδα με συνέπεια σε 4 μόλις χρόνια μετά να έρθει η ντροπιαστική 11^η θέση στο Ευρωμπάσκετ του 1997. Με μία ομάδα που σε άλλες εποχές θα ήταν τα «τρίτα» της εθνικής και είχε ως ηγέτη τον …Μουλαομέροβιτς! Έκτοτε μέχρι και στις μέρες μας η Κροατία προσπαθεί να κάνει μία ομάδα τίτλων. Πάντα όμως έχει τις κλασικές της απουσίες και φυσικά ποτέ δεν ξαναβγήκαν παίχτες ποιότητας όπως τότε. Ταλέντο υπάρχει πάντα άλλα δεν έχει το υπόβαθρο για να πάει ξανά στην κορυφή.

Στην Σερβία, ίσως και λόγω του εμπάργκο, τα πράγματα από την κορυφή στον πάτο κύλησαν με ποιο αργούς ρυθμούς μεν άλλα το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Πατρική φιγούρα, ηγέτης και εμπνευστής εδώ ήταν ο Ντίβατς. Όσο ο Βλάντε έπαιζε στην εθνική, η Σερβία ενθουσίαζε με την απόδοση της και μάζευε διακρίσεις. Κανείς δεν σκεφτόταν να απουσιάσει όταν ο ίδιος ο Ντίβατς σε κάθε καλοκαιρινό μάζεμα της εθνικής ήταν ο πρώτος παρών. Χάρη σε αυτόν μέχρι και την τελευταία του χρονιά στην εθνική (το 2002) η ομάδα σε 8 διοργανώσεις από το 1995 (που έληξε το εμπάργκο) και έπειτα συγκέντρωσε 5 χρυσά, 1 ασημένιο, 1 χάλκινο με αποκορύφωμα όλων το χρυσό στο παγκόσμιο μέσα στο σπίτι των ΗΠΑ!!! 

Μετά ήρθε η απόσυρση του Ντίβατς και με συνοπτικές διαδικασίες η απαξίωση και των υπολοίπων για την εθνική ομάδα. Σε τέτοιο σημείο που το 2005 (μέσα σε 3 μόλις χρόνια) στο ευρωμπάσκετ που έγινε μέσα στο Βελιγράδι να τερματίσουν ένατοι…

Τα τελευταία χρόνια η Σερβία σε αντίθεση με την Κροατία δείχνει να προσπαθεί περισσότερο να κερδίσει την χαμένη της αίγλη. Από το 2009 με οδηγό τον Ίβκοβιτς δόθηκε ένα όραμα κορυφής σε μία ομάδα νέων παικτών και αυτό απέδωσε ένα ασημένιο μετάλλιο στο ευρωμπάσκετ της Πολωνίας και μία τέταρτη θέση στο παγκόσμιο της Τουρκίας (εκεί όπου οι διαιτητές στέρησαν τον τελικό στην ομάδα για χάρη των διοργανωτών τούρκων). Η αλήθεια είναι πως οι σέρβοι είναι περισσότερο «πατριώτες» από τους κροάτες. Άλλα όχι και πάλι όπως συνέβαινε παλιά.

Κοιτάζω τον δεύτερο όμιλο του φετινού ευρωμπάσκετ. Συμμετέχουν Βοσνία, Σκόπια, Μαυροβούνιο, Σερβία… Οι καιροί έχουν αλλάξει. Αν πάντως δεν είχαμε την διάσπαση της ενωμένης Γιουγκοσλαβίας νομίζω παγκόσμια τα ματς ΗΠΑ- Γιουγκοσλαβία και ευρωπαϊκά (τα τελευταία χρόνια) Ισπανία- Γιουγκοσλαβία θα ήταν μακράν το must see κάθε καλοκαιριού. 

Υ.Γ, Δεν ξεχνάω την ΕΣΣΔ. Θα έρθει η σειρά της…