Ένας "αυτοκράτορας" που δύσκολα θα αποκαθηλωθεί...

Δεν υπάρχει άλλη χώρα που να έχει αξιοποιήσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο έπακρο ως αθλητικό όραμα και έμπνευση για τον λαό της όσο η Ισπανία. Μετά την Ολυμπιάδα του 1992 στην Βαρκελώνη είχαμε χρόνο με τον χρόνο μία συνεχόμενη άνοδο των ισπανών σε όλα τα αθλήματα άλλα κυρίως στα άκρως εμπορικά όπως είναι το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, το τένις ακόμα και η φόρμουλα ένα. Το κράτος κατάφερε να πείσει τους ισπανούς να ασχοληθούν πολύ σοβαρά με τον αθλητισμό, έδωσε κίνητρα, δεν εγκατέλειψε τις εγκαταστάσεις και  φυσικά τα τελευταία χρόνια βλέπει την σημαία της χώρας να κυματίζει περήφανα σε πολλές πρωτιές στον αθλητισμό.

Στο μπάσκετ η Ισπανία από το 2001 ξεκίνησε την άνοδο της με μικρά άλλα σταθερά βήματα. Τα παλαιότερα χρόνια υπήρχαν κάποιες διακρίσεις άλλα σκόρπιες και ποτέ κάποιο χρυσό μετάλλιο. Από το 2001 όπου ο πολύς Πο Γκασόλ φόρεσε το εθνόσημο η εθνική ομάδα της χώρας πήρε την ανιούσα. Δύο χρυσά, δύο ασημένια και ένα χάλκινο την τελευταία δεκαετία για τους «φούριας ρόχας» που κατάφεραν να είναι στην ευρωπαϊκή ελίτ και μάλιστα να «χτίσουν» μία μικρή μπασκετική αυτοκρατορία πάντα με τον γνωστό πετυχημένο κορμό από παίχτες παγκόσμιας κλάσης.

Γκασόλ, Ναβάρο, Γκαρμπαχόσα, Ρέγιες, Καλντερόν, Χιμένεθ. Έπειτα προστέθηκε ο Ρούντι, ο Μουμπρού, ο Ροντρίγκεζ και συνέχεια υπάρχουν παίχτες που από τις μικρές εθνικές προωθούνται στην πρώτη ομάδα και πάντα τουλάχιστον μέχρι στιγμής οι ίβηρες τα τελευταία χρόνια δεν ξέμειναν ποτέ από μία άκρως ανταγωνιστική ομάδα παρά τις κατά καιρούς απουσίες τους. Είναι σχεδόν πάντα υπερπλήρης σε όλες τις θέσεις, αυτοί που φορούν το εθνόσημο παίζουν με πάθος και φυσικά είναι ευρωπαϊκά πάντα το νούμερο ένα φαβορί για το χρυσό μετάλλιο.

Οι απόγονοι του Σαν Επιφάνιο, του Σολοθάμπαλ, του Βιγιακάμπα, του Ρομάϊ, του Σιμπίλιο, του Αντρές Χιμένεθ, του Μαρτίνεθ, του Ορένγκα, ακόμα και του ελαφρώς νεότερου Γιοφρέσα θα είναι σίγουρα περήφανοι για την νέα γενιά που βρήκε σπουδαίο όραμα και υποδομές από τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Άλλωστε εκείνη η «φουρνιά» το μόνο που κατάφερε ήταν ένα χάλκινο μετάλλιο άλλα ας μην ξεχνάμε πως έπεσε και πάνω  στην ακμή των σοβιετικών (πριν και μετά) και των γιουγκοσλάβων (πριν και μέτα).

Στο φετινό ευρωμπάσκετ, για ακόμα μία φορά, οι ισπανοί παρά τις απουσίες τους (Π. Γκασόλ, Ναβάρο, Ιμπάκα, Ρέγιες) είναι δίκαια το πρώτο φαβορί για το χρυσό μετάλλιο καθώς παρουσιάζουν μία ολοκληρωμένη ομάδα σε όλες τις θέσεις. Μένει να δούμε αν θα μπορέσει κάποιος άλλος να αμφισβητήσει την κυριαρχία τους. Ελλείψει Γκασόλ- Ναβάρο πάντως αν κάποιος πρέπει να κάνει το colpo grosso η στιγμή έφτασε!