Η πιο επιτυχημένη εθνική ομάδα ever!!!

Ήταν και αποτελεί ακόμα την πιο επιτυχημένη εθνική ομάδα ευρωπαϊκά. Η Σοβιετική Ένωση για 42 ολόκληρα χρόνια βρισκόταν στην κορυφή της Ευρώπης. Από το 1947 μέχρι το 1989 (με εξαίρεση το 1949 στην Αίγυπτο όπου δεν συμμετείχε) η Σοβιετική Ένωση δεν κατέβηκε από το βάθρο των νικητών κατακτώντας συνολικά 21 μετάλλια εκ των οποίων τα 14 ήταν χρυσά και μάλιστα τα 8 συνεχόμενα. Από το 1957 εώς το 1971 η πρώτη θέση ήταν καπαρωμένη μόνιμα από την μεγάλη ΕΣΣΔ!

Προσωπικά λόγω ηλικίας πρόλαβα όλες αυτές τις πρώην ενοποιημένες χώρες του ανατολικού μπλοκ στα τελειώματα τους. Έτσι και την μεγάλη κυριαρχία της ΕΣΣΔ δεν την έζησα διαζώσης παρά μόνο θυμάμαι το ασημένιο του ’87 στον αλησμόνητο τελικό με την Ελλάδα και το χάλκινο του 1989 εκεί όπου διέπρεψε η χρυσή φουρνιά της Γιουγκοσλαβίας όπως έγραψα και χθες.

Τα λόγια δεν φτάνουν για τον σοβιετικό γίγαντα. Μία αχανής χώρα με πρωτιές σε όλα τα αθλήματα (ομαδικά- ατομικά) και πώς να μην τις είχε άλλωστε όταν απαρτιζόταν από 15 σημερινές χώρες! Στο μπάσκετ που μας ενδιαφέρει βοήθησαν τα μέγιστα οι πάντα ταλαντούχοι λιθουανοί τροφοδοτώντας συνέχεια με ταλέντα την «μαμά» ΕΣΣΔ.

Τα χρόνια όπου μεσουρανούσε ο πολύς Σεργκέϊ Μπέλοφ δεν τα έζησα. Έζησα πάντως μία πολύ καλή φουρνιά παιχτών που αν συνέχιζαν ενωμένες Γιουγκοσλαβία και Σοβιετική Ένωση για πάντα πιστεύω θα βλέπαμε πολύ σπουδαία παιχνίδια. Τι είχε να αντιπαραθέσει ο σοβιετικός γίγαντας λοιπόν στα τρομερά «μωρά» των πλάβι;

Σαμπόνις (Λιθουανία), Βολκόφ (Ουκρανία), Μαρτσουλιόνις (Λιθουανία), Σοκ (Εσθονία), Τιχονένκο (Ρωσία), Μπελοστένι (Ουκρανία), Ταρακάνοφ (Ρωσία), Κουρτινάϊτις (Λιθουανία), Χομίτσιους (Λιθουανία), ο αδικοχαμένος πρόωρα Γκομπόροφ (Ουκρανία) και ο  Βάλτερς (Λετονία). Αν μη τι άλλο μία πλειάδα τεράστιων παιχτών που όσοι τους έζησαν στην μεγάλη τους ακμή έχουν να λένε πολλά.

Τα χρόνια μετά την διάλυση  ήταν δύσκολα. Στην ουσία η Λιθουανία ως χώρα του μπάσκετ με την δυνατή 5άδα (Σαμπόνις- Μαρτσιουλιόνις- Χομίτσιους- Κουρτινάϊτις- Γιοβάϊσα) τα πήγαινε περίφημα όποτε δεν είχε απουσίες στα τουρνουά. Από εκεί και πέρα η Ρωσία (και ως μέγεθος πληθυσμού και όγκου) πάντα ήταν ψηλά (δεν μπορούσε να γίνει και αλλιώς) άλλα ήταν πάντα μία ομάδα συνόλου και όχι ονομάτων καθώς οι Καράσεφ, Μπαζάρεβιτς, Μπάμπκοφ, Φετίσοφ, Πασούτιν δεν έφτασαν ποτέ την λάμψη και το μέγεθος του Σαμπόνις ή του Μαρτσουλιόνις.

Πλέον στις μέρες μας η Λιθουανία συνεχίζει σταθερά να παράγει νέους ταλαντούχους παίχτες (Βαλανσιούνας), η Ρωσία σταθερά πάντα και λόγω θέσης και πρεστίζ στοχεύει ψηλά ανεξαρτήτου υλικού ενώ οι υπόλοιπες χώρες προσπαθούν σιγά, σιγά να παγιωθούν στον μπασκετικό χάρτη (κυρίως Λετονία- Ουκρανία) δουλεύοντας τις υποδομές τους και περιμένοντας την νέα γενιά να τους δικαιώσει,

Φέτος στα γήπεδα της Σλοβενίας η μεγάλη «χτυπημένη» από τις απουσίες είναι η Ρωσία (Κιριλένκο, Μοζγκόφ, Χριάπα, Καούν)  ενώ η Λιθουανία αποχαιρετά την παλιά φρουρά (Σονγκάϊλα- Γιασικεβίτσιους- Καουκένας) και ποντάρει όπως πάντα στο φιλόδοξο νέο αίμα. Το σίγουρο είναι πως έτσι ή αλλιώς το μπάσκετ στα πάλαι ποτέ σοβιετικά εδάφη δεν ξεχάστηκε ποτέ.